De spannende stap naar hulp

Ik kan merken dat ze het spannend vindt, de eerste stap te zetten naar hulp. Niet dat je dit aan haar buitenkant ziet. Zorgvuldig opgemaakt en in mooie kleding neemt ze plaats in de comfortabele stoel in de coachkamer. Ze vertelt dat ze het goed kon vinden en dat ze graag koffie wil. “Met havermelk, als dat kan?” Maar toch zie ik het: misschien door mijn geoefende blik. En omdat ik inmiddels weet dat moeders – vooral die dappere moeders die de lat zo hoog leggen voor zichzelf in de uitdaging die het moederschap ís – er vaak zo bij zitten. Alsof ze ook (of vooral) zichzelf willen overtuigen: ‘zolang ik me maar mooi kleed en er goed uit blijf zien, is er niks aan de hand’.

Maar ze voelt zich somber, alleen, misschien wel wanhopig. Uitkijkend naar de geboorte van haar baby, had ze zich het moederschap anders voorgesteld. Ze zag zichzelf al: liefdevol, geduldig en genietend. Niet bang, kwetsbaar en onzeker. De eerste nacht met haar baby, kon ze niet wachten tot het licht werd en de kraamverzorgster zou komen. Hoe moest ze haar baby in leven houden zonder die verzorgster? De verantwoordelijkheid van het nieuwe leven in haar leven, overviel haar. En daar bleef het niet bij. Waar ze dacht dat het vertrouwen zou groeien, had ze ook verwacht dat de liefde er voor haar kindje gelijk zou zijn. Dat ze deze liefde niet voelde, verwarde haar. “En dat is nog zacht uitgedrukt”, zegt ze. Natuurlijk, ze is trots op haar baby – een lief klein meisje met grote blauwe ogen – maar ze voelt zich geen moeder.

Wat is dat eigenlijk, je een moeder voelen?, vraag ik haar. Hoe ziet een moeder er volgens jou uit? En zo vertelt ze. Met tranen en bibbers. Met vragen in haar stem. Zoekend en veroordelend, hoor ik. Hoge eisen en verhalen over ‘iedereen’ die ‘altijd’ blij is met zijn of haar kind. Ook of juist op sociale media. Zo wil ze ook zijn, zó wil zij zich voelen.

Wat ik vaker zie bij moeders die erg moeten wennen aan het moederschap, zijn hoge eisen: het moeten genieten, het moeten houden van, een goede moeder moeten zijn. Wanneer ik haar uitleg dat wennen aan het ouderschap heel normaal is en dat vijftig procent van de ouders niet direct een band voelt met zijn of haar kind, lijkt ze iets te kunnen ontspannen. Herkenning: ze is niet alleen. Vanuit deze herkenning voor het gevoel dat zij niet de enige moeder is die worstelt met de start van het ouderschap, ontstaat er ruimte om te ontdekken welke beelden ze heeft over zichzelf als moeder. Wat had ze verwacht? Wat had ze gehoopt? Waar droomde ze van? En: waarin valt zij zichzelf tegen, wat zegt dit over haar en hoe verhoudt dit zich tot haar moederschap? Ruimte maken voor deze beelden, geeft lucht. Lucht omdat de moeder mag voelen – zonder het weg te hoeven drukken of zich te schamen – wat er speelt en leeft in haar prille moederschap. En geloof me, ik vind niet zo snel iets raar.

Waar ruimte wordt gemaakt in begeleiding voor het vertellen van het échte verhaal – wat ook wel het impactverhaal wordt genoemd – het verhaal met je diepste pijn en angsten, de ímpact van dat wat jou is gebeurd – ontstaat ook ruimte om te verkennen wat er óók is. Voor het bijstellen van je ideeën en voor groei. Te groeien in dit geval als moeder. Mag deze moeder een moeder leren worden?

Ik zie een moeder die het spannend vindt, hulp zoeken. En dat is ook spannend. Maar ik zie vooral een dappere moeder. Een moeder die hulp zoekt, ís wat mij betreft al een meer dan een ‘goed genoeg’ moeder – een term in de begeleiding waar we nog vaker bij stil zullen staan. Deze moeder werkt aan zichzelf in het belang van haar kind. En dat is spannend en dapper tegelijk. In dit proces, sta ik haar graag bij. Vanuit vertrouwen – het komt écht helemaal goed.